Jaarlijks wordt het startschot van onze elite-koers gelost door iemand die een bijzondere rol heeft gespeeld in Arno Wallaard’s wielerleven. Het startschot van de 14e Arno Wallaard Memorial laat al een tijd op zich wachten. De man die dat startschot zou lossen, Huib Scheurwater, kan het helaas niet meer meemaken. Hij overleed deze week. Het lijf wilde al een poosje niet meer, terwijl het hoofd van ‘De Snor’ nog altijd vol ideeën zat. Een eerbetoon aan een bijzonder clubmens met een echt wielerhart.
Huib zag plotseling voor hem de auto, waarin ook Jan van Arckel-wielrenners zaten, stoppen langs de A2 bij Utrecht. Met twee auto’s kwamen ze van de wielerbaan in Amsterdam, daar hadden ze getraind met elkaar. Een trainingstrip, die ze zo vaak maakten. ‘Je stopt, want je kijkt of je kan helpen, een lekke band ofzo. Maar bij de auto zagen we dat het helemaal mis was met Arno. En we weten hoe het afgelopen is.’ Huib wordt stil.
Op de kast bij Huib staat een foto van Arno Wallaard. Arno, die op die zaterdagmiddag van 28 februari 2006 overleed, 27 jaar oud. ‘Aan alles zag je dat dit joch een getalenteerde jongen was. Hoe die het fietsen oppakte, zijn manier van rijden, hoe hij omging met andere renners, en…altijd vrolijk. Zijn hele wezen was erop gericht prof te worden.’
Huib Scheurwater was een clubman bij Jan van Arckel, wiens hele leven verklonken was met het wielrennen. Tientallen jaren had hij uiteenlopende functies van trainer, begeleider, ploegleider en masseur uitgeoefend. Zelden zag hij een talent zoals Arno Wallaard. ‘Die stijl en souplesse, je stond te kijken en vroeg je af hoe hij dat deed.’
Huib heeft veel jonge renners zien komen en gaan, het goed en minder goed zien doen, maar deze Wallaard sloot hij in zijn hart. ‘Freek kon ook wel een eindje rijden en was brutaal zat, maar had niet het talent van zijn broer. Verder heb ik Marcel Lamberts en Matthieu Heijboer gehad, die kwamen in de buurt van Arno.’ Tot een jaar of vier terug zat de inmiddels 80-jarige Huib doordeweeks in de verhuizingen en in de weekenden en vaak ’s avonds bij zijn club Jan van Arckel. Met een kennersoog kijken naar talenten en niet-talenten, talenten bestaan immers bij gratie van niet-talenten. Alle parcoursen in Nederland en België is hij met de jeugd af geweest. Soms een hele week weg zoals in Assen bij de mini-Tour de France of een week in Spanje trainen. ‘Je had te maken met de families van de kinderen en zo leerde ik natuurlijk ook de familie Wallaard kennen. Ik ben altijd goed geweest met Aco en Frieda. Met Frieda kan je niet eens ruzie krijgen ook als je dat al zou willen’.
Je zou kunnen zeggen dat alle grote sporters wel ergens mensen als Huib scheurwater op hun succesladder zijn tegengekomen. Clubmensen zoals Huib, die het vanzelfsprekend vinden dat je op vrijdagavond afreist naar België en zondagavond weer thuiskomt. Dan hebben wellicht een paar van jouw renners prijs gereden. Of niet. Maakt niet uit, want de volgende week ga je weer. Dat soort clublui.
Het was een hoogtijdag als Huib als gast in de rode JvA-bus voor het dolle peloton van de Arno Wallaard Memorial uit reed. ‘Dan moest je hem niet vergeten te noemen als gast in de volgwagen’, grijnst koersdirecteur Arno van der Veen, ‘daar was hij trots op.’ Huib, de man met de robuuste snor en het golvende grijze haar, is de laatste jaren aan huis gebonden. Hij heeft weinig adem. ‘Naar de keuken lopen is een opgave. Maar joh, we gaan niet al die ziektes van me opnoemen’. ‘Ik kan je wel zeggen dat ik de wielersport mis. Het was een schitterende tijd. En als ik aan Arno denk, dan mis ik die tijd nog veel meer. Ja Arno, dat was een prachtige sportman’.
Er is een condoleanceregister geopend waar iedereen zijn laatste bericht aan Huib kan achterlaten.
Door Bram van der Wal.
Foto: Jan de Bruin