Dit jaar wordt het startschot van onze elite-koers gelost door Piet Rooijakkers. Als amateur reed hij bij een aantal van ’s lands beste continentale ploegen zoals Löwik-Tegeltoko en Axa – net als Arno. In 2006 werd hij, tegelijk met Arno, profrenner bij Skil-Shimano. In zijn vijf jaar als prof startte hij onder andere in de Ronde van Vlaanderen en de Tour de France. Als renner reed Piet nooit de Arno Wallaard Memorial, maar na zijn actieve koerscarrière werd hij ploegleider bij Babydump en Alecto en stond hij jaarlijks aan de start. Altijd hield hij contact met de familie Wallaard, en op de vraag of hij dit jaar het startschot wilde lossen, gaf hij binnen één seconde een bevestigend antwoord. Tegenwoordig is Piet R&D Expert bij Team DSM, en daags na de AWM zit hij bij de AGR om zijn renners bij te staan. Dit is Piet’s voorwoord, ook te lezen in het draaiboek van de wedstrijd.

“Dit jaar heb ik de eer het startschot te lossen bij de Arno Wallaard Memorial en daar hoort een voorwoord bij. Geen memorial zodat we Arno niet zullen vergeten, maar een wedstrijd ter ere van mijn oude ploeggenoot!

Arno was een echte coureur, wat wil zeggen dat hij het spel wist te spelen en daardoor altijd wel een prijs uit de brand wist te slepen. Ik keek dan ook erg uit naar de wedstrijden die we samen zouden rijden. Daarmee doel ik niet specifiek op de grote koersen die ineens op ons programma stonden. Tuurlijk: Omloop Het Nieuwsblad, Amstel Gold Race en Parijs-Roubaix waren allemaal wedstrijden waar we van droomden eens aan deel te nemen. Maar we waren ook reëel genoeg om te weten dat het daar om de nevenprijsjes zou gaan, en dan moest het al heel erg meezitten.

Nee, ik keek uit naar rittenkoersjes en Belgische kermiscircuit. We hadden het jaar ervoor in die koersen vooral tegen elkaar gekoerst, dus daar zat wel wat ervaring. De scherpe eindsprint van Arno zou anderen kunnen doen aarzelen, we zouden het spelletje kunnen gaan spelen. In de echte sprints Hummeltje achter de hand en dan zou er dat seizoen niet alleen leergeld in zitten, maar wellicht ook wat prijzengeld. Het contract bestond namelijk uit de boterham werd ons verteld, het beleg moesten we zelf verdienen.

Het liep echter anders. Arno was weg, de selectie werd smaller en de verwachtingen hoger. Heel veel kermiskoersen reden we uiteindelijk niet en de gedachte om eens een dikke prijs voor Arno te winnen raakte steeds verder in het achterhoofd. Het duurde bijna tweeëneenhalf jaar voordat er een trofee in het kabinetje kon worden bijgezet: de openingstijdrit in de Brixia tour (het huidige Tour des Alps). Niet omdat we daar met een sterren ensemble aantraden om die ploegentijdrit te winnen, maar omdat we bij de verkenning kansen zagen de tegenstand te verrassen door het serieus te nemen en goed voor te bereiden. We verkenden het parcours drie keer, bepaalden (toen al) een pacing plan en deden een gedegen warming up. Dit in tegenstelling tot bijvoorbeeld het grote QuickStep of Liquigas, die handjes op het stuur een keer of wat het rondje verkenden.

Geen betere manier om Arno te eren: serieus koersen, slim zijn en kansen pakken. Hopelijk zien we dat vandaag weer!

Piet Rooijakkers”