“Dit jaar heb ik de eer het startschot te lossen bij de Arno Wallaard Memorial en daar hoort een voorwoord bij. Geen memorial zodat we Arno niet zullen vergeten, maar een wedstrijd ter ere van mijn oude ploeggenoot!
Arno was een echte coureur, wat wil zeggen dat hij het spel wist te spelen en daardoor altijd wel een prijs uit de brand wist te slepen. Ik keek dan ook erg uit naar de wedstrijden die we samen zouden rijden. Daarmee doel ik niet specifiek op de grote koersen die ineens op ons programma stonden. Tuurlijk: Omloop Het Nieuwsblad, Amstel Gold Race en Parijs-Roubaix waren allemaal wedstrijden waar we van droomden eens aan deel te nemen. Maar we waren ook reëel genoeg om te weten dat het daar om de nevenprijsjes zou gaan, en dan moest het al heel erg meezitten.
Nee, ik keek uit naar rittenkoersjes en Belgische kermiscircuit. We hadden het jaar ervoor in die koersen vooral tegen elkaar gekoerst, dus daar zat wel wat ervaring. De scherpe eindsprint van Arno zou anderen kunnen doen aarzelen, we zouden het spelletje kunnen gaan spelen. In de echte sprints Hummeltje achter de hand en dan zou er dat seizoen niet alleen leergeld in zitten, maar wellicht ook wat prijzengeld. Het contract bestond namelijk uit de boterham werd ons verteld, het beleg moesten we zelf verdienen.
Het liep echter anders. Arno was weg, de selectie werd smaller en de verwachtingen hoger. Heel veel kermiskoersen reden we uiteindelijk niet en de gedachte om eens een dikke prijs voor Arno te winnen raakte steeds verder in het achterhoofd. Het duurde bijna tweeëneenhalf jaar voordat er een trofee in het kabinetje kon worden bijgezet: de openingstijdrit in de Brixia tour (het huidige Tour des Alps). Niet omdat we daar met een sterren ensemble aantraden om die ploegentijdrit te winnen, maar omdat we bij de verkenning kansen zagen de tegenstand te verrassen door het serieus te nemen en goed voor te bereiden. We verkenden het parcours drie keer, bepaalden (toen al) een pacing plan en deden een gedegen warming up. Dit in tegenstelling tot bijvoorbeeld het grote QuickStep of Liquigas, die handjes op het stuur een keer of wat het rondje verkenden.
Geen betere manier om Arno te eren: serieus koersen, slim zijn en kansen pakken. Hopelijk zien we dat vandaag weer!
Piet Rooijakkers”